Afgelopen weekend had Syros, onze huisgenoot, drie vrienden op bezoek. Twee broers uit Amsterdam en een vrouw uit Den Helder. De twee broers spreken goed Nederlands. Ze zijn al zestien jaar geleden Iran ontvlucht. De jongste heeft hier aan de universiteit van Amsterdam zijn studie ‘Buitenlandse betrekkingen’ met succes afgerond. Passend werk heeft hij nog niet gevonden. Hij werkt op Schiphol op de bagageafdeling. De vrouw uit Den Helder is een ver familielid van Syros. Ze is ook christen geworden. Via Facebook zijn ze elkaar weer op het spoor gekomen. Ik vertel de vrienden dat ik Syros af en toe voor de telefoon hoor zingen. Het klinkt heel mooi Oosters. Ik versta er natuurlijk niets van, maar ik voel wel een intense heimwee. ‘Het gaat altijd over verdriet’, antwoordt zijn vriend. Verdriet en gemis zijn de twee overheersende gevoelens van vluchtelingen. Gelukkig heeft Syros hier een aantal goeie Koerdische vrienden. Hoessein bijvoorbeeld, die woont in de Burght, lekker dichtbij. In Emmeloord heeft hij ook een paar vrienden en in Amsterdam. De Amsterdamse vrienden komen uit dezelfde streek waar ook Syros zijn familie woont. Dat helpt. Je hebt gemeenschappelijke kennissen en je deelt ook een aantal zelfde gebeurtenissen. Zulke vrienden zijn belangrijk als je in een vreemd land woont. ‘Je hebt iets minder verdriet’.
Gelukkig konden we onze bezoekers een goed onderdak aanbieden. Jacoline en Hein Bakker waren juist afgereisd naar Griekenland om op het eiland Kos vluchtelingen de helpende hand te bieden. En je hoeft je eigen huis natuurlijk niet zo maar leeg te laten staan. Ze hebben volop van het mooie huis genoten. Zaterdag hadden we in wijk 7 een gezamenlijke maaltijd. Met elf man zaten we rond de tafel. We vertegenwoordigden samen drie continenten, Azië, het Midden-Oosten en Europa. De maaltijd bestond uit vis, brood en soep. Bij zulke gelegenheden lees ik graag de geschiedenis van de Emmaüsgangers. En dan vooral die verzen dat ze Hem herkenden bij het breken van het brood. Als Jezus aanwezig is dan is het pas goed. We hadden een bijzonder ontmoeting. Er werden vragen gesteld, verhalen verteld en we hoorden de vluchtverhalen. Ontroerend en leerzaam. ‘Zonder mijn broer had ik het niet gered’. ‘Samen voel je minder verdriet’. Onze zuster uit Den Helder had weer een heel ander verhaal en ook een ander soort verdriet. Ze mist drie van haar kinderen.
Syros is graag bij zijn vrienden, maar hij zit ook heel graag bij ons in de huiskamer. Hij houdt van huiselijkheid. Dat is toch iets wat je iedereen gunt. Als je regelmatig asielzoekerscentra bezoekt weet je dat dat geen plaatsen zijn om lang te verblijven. De Amsterdamse vrienden hebben gelukkig een eigen huis. Ze zijn dankbaar dat ze hier mogen wonen. ‘Nederland is een klein land maar met een groot hart’ is hun mening. Het eerste is zeker het geval, het tweede helaas niet altijd. Maar daar kunnen we natuurlijk zelf iets aan doen. ‘Doen wat je hand vindt om te doen’, bijvoorbeeld. En we hebben allemaal een hart. Je kunt het afsluiten en je kunt het openen. Als je je hart opent wordt het vanzelf groter en het verdriet wordt kleiner.
Krijn de Jong