Veel kerkelijke gemeenten organiseren maaltijden voor vluchtelingen. Dat zijn veel vliegen in een klap. Met die maaltijden zijn we zomaar terug in bijbelse tijden. In het boek Handelingen lees je er keer op keer over. De eerste christenen aten samen en deden dat ’met vreugde en eenvoud des harten’. Ik ben gek op maaltijden. Op de een of andere manier heb je tijdens een maaltijd intenser contact met elkaar. Je deelt. Je deelt je voedsel en je deelt je vragen, je deelt je vreugde en je verdriet.
Vandaag is op Urk de beurt aan de Pinkstergemeente. Het is beslist geen kleinigheidje zo’n maaltijd. Het AZC is 28 kilometer verderop. Er moeten dus auto’s geregeld worden. Er zijn nu 15 auto’s nodig. Dan moet er natuurlijk gekookt worden. En er moet een programma zijn voor de kinderen. En natuurlijk moet er iemand zijn die wat doorgeeft uit de Bijbel. De organisatietalenten kunnen zich uitleven. Aan tafel zitten ongeveer 70 vluchtelingen en 15 gastvrouwen en gastheren. Ik zit tegenover een man uit Ethiopië. Al eerder ontmoetten we elkaar maar nu is er tijd voor zijn verhaal. Ik ben onder de indruk van zijn geschiedenis. Hij is onder de indruk van de maaltijd. Hij buigt zich voorover en zegt: ‘Liefde voor asielzoekers heel belangrijk. Veel problemen in land. God zegen jullie’.
Aan het eind van de maaltijd wordt ik aangeklampt door een paar Iraanse jongens die mij hun problemen voorleggen. Hulpverlening aan vluchtelingen is geen eenvoudige zaak. Voor je het weet ben je afgebrand. Daarom ben ik blij dat ik in een klein verband mag werken. We werken met z’n drieën, drie mensen met verschillende gaven. Omdat er met de hulpverlening ook geld gemoeid is kozen we voor een juridische vorm. We kwamen tot een stichting. We kregen ANBI status waardoor giften van de belasting kunnen worden afgetrokken. Een naam hadden we ook al een tijdje in gedachte. Het werd: ‘Ik was een vreemdeling’. Je vindt deze woorden in Matheus 25: 35. De Heere Jezus identificeert zich daar volledig met vreemdelingen.
Wat we willen is vluchtelingen ontmoeten, helpen en het Evangelie vertellen. Elke week vergaderen we een uur of 2 om af te stemmen, om elkaar te bemoedigen, en om samen te bidden. Ook studeren hoort erbij. Wekelijks wisselen we boeken en artikelen uit. Christus is het middelpunt van ons werk. Als je je op Hem richt begrijp je de dingen beter. Op deze manier hopen we het vol te kunnen houden.
Na de maaltijd meld ik dat ik nog twee plekken in de auto over heb. Er komen drie personen op af, ‘een kind kan op schoot’. Op het AZC moet ik even wachten. Ik krijg nog papieren mee om te bestuderen. Het is ‘een voornemen’, een eufemisme voor een afwijzing. De advocaat van de betreffende vrouw heeft ons gevraagd mee te denken. Dat willen we doen, meedenken en meebidden. Liefde voor asielzoekers heel belangrijk. Veel problemen in land. Gods zegen.
Krijn de Jong