Orthodox
‘Hier mensen klein beetje geloof, in Syrië veel geloof’. Onze gastheer is niet onder de indruk van het geloofsgehalte van de Nederlanders. ‘’Ik vraag over geloof, zeggen: ‘niks geloof’, liefde voor geld, niet liefde voor God’’. Marijke en ik zitten op een hardplastiek stoel aan een kleine tafel. Onze gastheer woont in een unit op het AZC in Luttelgeest. Units zijn een soort containers die op het AZC geplaatst zijn toen er plotseling een grote stroom vluchtelingen uit Syrië onze kant opkwam. Die units zijn geen goeie woonruimtes voor mensen met aanleg voor depressie. Ze zijn krap, kaal en ongezellig. De meubilering bestaat uit: Een stapelbed, een gewoon bed, een tafeltje met drie stoelen en een kleine koelkast. De units worden alleen bewoond door mannen en die zijn niet echt gespecialiseerd in warmte en gezelligheid. De huisjes op het terrein zijn tien keer beter. Onze nieuwe vriend woont alleen. Door een telefoontje waren we op zijn spoor gezet. Hij wilde erg graag bezoek. Gelukkig spreekt hij genoeg Nederlands om een redelijk gesprek te kunnen voeren. Natuurlijk praten we over zijn familie. Zijn moeder woont nog in Aleppo. Ze is nu helemaal alleen. Hij laat op zijn telefoon een foto van haar zien. We zien een oude vrouw met een wilskrachtig gezicht. Op de tafel ligt een stapeltje boeken, dat was ik nog niet eerder tegengekomen. Er ligt een Arabische Bijbel, een tweetalig Lukas Evangelie, een Arabische kinderbijbel en nog wat taalboeken. Hij is onlangs naar Luttelgeest overgeplaatst. Hiervoor woonde hij in Almere. Daar vond hij het beter. ‘In Almere elke dag kerk’. Over onze kerken heeft hij zijn bedenkingen ‘Mensen leggen Bijbel op de grond!’ zegt hij met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht. ‘En ze zitten met hun benen over elkaar in de kerk, dat is niet eerbiedig’. Hij zet zijn benen naast elkaar, legt zijn gevouwen handen in zijn schoot en zegt: ‘zo eerbiedig’. Nadat we samen gebeden hebben zegt hij verwonderd. ‘Klaar bidden niet…’, en hij maakt een kruisteken over zijn hoofd en zijn borst. Nee, hij lijkt het allemaal maar wat povertjes te vinden dat geloof van ons. ‘Syrië veel geloof, elke dag brood en wijn’.

Mijn gedachten gaan naar de Syrisch orthodoxe dienst die ik een paar jaar geleden in Amsterdam meemaakte. Het was niet eenvoudig om alles te volgen. Vooral omdat er niemand was die me een beetje wegwijs maakte. De hele liturgie wordt er gezongen. Ik had wel een kerkboek voor me, maar raakte toch regelmatig de draad kwijt. Ik was vooral overweldigd door de gewaden, de kleuren en de geuren. Ook na de dienst kon ik moeilijk aansluiting krijgen, of beter gezegd, het lukte helemaal niet. Ik voelde me een vreemdeling, maar toch wel in een christelijke gemeenschap.

Door de gastarbeiders, de migranten en de vluchtelingen hebben we in ons land niet alleen moskeeën gekregen maar ook veel Oosterse- en Oriëntaals Orthodoxe kerken. Het is niet eenvoudig om er een beetje zicht op te krijgen. Gelukkig zijn er boeken. Onlangs verscheen er een behulpzaam boek, geschreven door oud-zendingsman Jaap van Slagteren. ‘Wijzen uit het oosten, uit zo verren land’. De schrijver roept ons op tot gastvrijheid en tot respectvol overleg, ‘om ervaringen van angst en verdriet, en hoop en geloof met hen te delen’. Ook op Urk kunnen we hiermee oefenen. We hebben al plaatsgenoten uit zeker vijf verschillende Oosterse kerken.

Krijn de Jong