Mission
Enthousiast worden we ontvangen. ‘Willen jullie je nieuwe kamer zien?’. Onze gastvrouw kijkt de kinderen vriendelijk lachend aan. ‘Jaaa’, roepen ze alle drie. Samen rennen ze de trap op. Er volgt een klein doolhof met trapjes, halletjes en kamertjes. Hier gaan ze dus het komend jaar wonen. Het was nog net licht toen we aankwamen. Met een scherpe bocht draaien we van een smalle landweg de oprijlaan op. Gelijk zien we het front van het huis. ‘The Old Mill’ staat er op. Het huis is een onderdeel van een kleine nederzetting van vijf wooneenheden. ‘Onze’ woning is het basisgedeelte van een vierhonderd jaar oude molen. Honderd jaar geleden is de molen afgetopt. Een woning van drie verdiepingen bleef over. Als we het huis verkennen strand ik in een kleine bibliotheek. Het is een soort tussengang, een catacombe-achtige, witgekalkte ruimte met zwarte balken, volgestouwd met boeken. In een hoekje is een zitplaats gecreëerd. Ik zie een heerlijke verzameling boeken. Landen, geschiedenis, natuur, biografieën, theologie en heel veel zending. Laat mij maar zitten. Ik ga op reis door de geschiedenis. We zijn in een zendingshuis beland.
Onze gastheer en gastvrouw zijn door en door zendingsmensen. Kinderen van zendelingen die zelf weer zendeling geworden zijn. Rod, de gastheer, is geboren in India, Ruthie, de gastvrouw, in Afrika. Zelf hebben ze een goot deel van hun leven in India en in Sri Lanka gewerkt. In India werden hun twee kinderen geboren en daar kregen ze er nog twee adoptiekinderen bij. Sinds vier jaar wonen ze met z’n allen in Engeland. Rod en Ruthie gaan nog steeds op reis, nu om werkers te trainen. ‘The Old Mill’ is hun thuishaven. We worden uitgenodigd voor de maaltijd. Er komt een grote dampende pan, met van alles erin, op tafel, samen met rijst en brood. Na de maaltijd verschijnen er plotseling nog twee andere huisgenoten.
De twee nieuwelingen blijken vluchtelingen te zijn. Met z’n allen verplaatsen we ons naar de woonkamer. Daar is het een gezellige boel. We gaan spelletjes doen. Een goede manier om samen op te trekken als je elkaars taal niet zo goed spreekt. Later vraag ik aan Rod hoe de vluchtelingen bij hen beland zijn. Hij vertelt dat hij ruim een jaar geleden met kerst samen met mensen uit zijn kerk, pakketjes samenstelde voor asielzoekers. Tijdens dat werk spraken de bijbelwoorden over zorg voor vreemdelingen, heel sterk tot zijn hart. Hij nam contact op met een sociaal werker die met vluchtelingen in contact was. Er volgde een training van een halfjaar en toen kwamen de eerste mensen. Nu hebben ze twee jongeren voor langere tijd. ‘Said (16) uit Afghanistan kan hier nog wel twee jaar blijven’. Een jeugdwerker, die hier ook op het terrein woont, neemt de twee vluchtelingen regelmatig mee naar de jeugdgroep van de kerk. ‘Het is vooral belangrijk dat ze zien dat wij Godvrezend zijn’. De missie gaat gewoon door. Altijd en overal. Je hoeft er tegenwoordig amper de deur nog voor uit.
Krijn de Jong