Wat een feestelijk weekend. Het begint met een eervolle uitnodiging. Met lichtgevende oranje inkt heeft ze de tekst eigenhandig geschreven: ‘Ik wil graag dat jullie op mijn verjaardagsfeestje komen, kan dat?’ Ze keek me hoopvol aan. Nou, dat kan heel goed. De volgende dag zitten we tussen de verjaardagsgasten. De ene verjaardag is de andere niet. We zijn niet op visite bij een zorgeloos kind. Ze deelt volop mee in de spanning die van de gezichten van haar ouders af te scheppen is. Negatief gekregen, geen status. Maar er dreigt in Egypte wel reëel gevaar voor hen. Ze komen uit een familie van Koptische priesters en dat maakt ze extra kwetsbaar. Gelukkig is er weer een klein sprankje hoop, er zijn in de procedure feiten over het hoofd gezien. Maar recht op opvang hebben ze niet meer. Dat is een fors probleem. Voor een enkel persoon is er, zij het met moeite, soms nog wel onderdak te vinden, maar voor vijf? En toch zijn er mensen die dat aandurven. Een gezin bij een gezin. Een avontuur voor de ouders en een avontuur voor de kinderen. Het oudste zoontje van de opvangfamilie zorgt voor een leuke verassing. Hij is ook acht en zit sinds kort op orgelles. Zondagmorgen is hij vroeg opgestaan, er speelt een melodietje in zijn hoofd. Even later klink door het hele huis: ‘happy birthday to you…’

Dat was Egypte. Niet ver van Egypte ligt Eritrea. De Orthodoxe kerken van deze twee landen zijn nauw met elkaar verbonden. Een Eritrese vriend gaat trouwen. Er is vervoer nodig. Voor het bruidspaar en voor ruim een dozijn vrienden. Ze moeten naar de kerk in Utrecht. Wie heeft er zin om op zaterdagmorgen om 6 uur op te staan? Alleen zeventig plussers zijn zo gek. Er worden er vier gevonden. In colonne rijden we van Emmeloord naar Utrecht. De dienst is al gaande, er worden kinderen gedoopt maar dat zit de huwelijksvoltrekking niet in de weg. Het gaat trouwens niet om een half uurtje. Zo’n dienst duurt met gemak drie uur. Het is een aaneenschakeling van rituelen. Weer aangekomen bij het huis van de bruidegom gaan de rituelen gewoon door. In processie onder trommelgeluid gaan we de trap op naar de echtelijke woning. Er is een diaken die gebeden uitspreekt. Er wordt in een kring gedanst. En natuurlijk wordt er gegeten. Als ik vertrek moet ik beloven morgen op het feest te komen.

Beloofd is beloofd. In de namiddag ga ik weer naar Emmeloord. Als ik de feestzaal, een buurthuis, binnenstap zie ik een prachtig wit plaatje. Op een verhoging zit het bruidspaar met de drie vrienden en drie vriendinnen die hen de hele dag begeleiden. Voor me zie ik aan een tafel met wit kleed de priester en de diakenen. In de zaal zitten links de mannen met hun witte gebedsmantels en rechts de vrouwen met hun witte sluiers. Ze zitten dicht op elkaar. De priester is bezig met een levendig betoog. Hij was al een tijdje aan de preken en hij gaat nog een half uurtje door. Later dansen we weer in een kring. Het aantal gasten neemt nog steeds toe. Iedereen mag komen.

Krijn de Jong