Afhankelijk

Sommige mensen vinden het vreemd. Maar voor een gelovige is een bidstond heel normaal, zoiets als ademhalen. Bid en werk is een spreuk uit de vroege kerk. Er moet gewerkt worden, maar het bidden gaat voorop. Bidden is een afhankelijkheidsverklaring. ‘Want zonder Mij kunt u niets doen’. Bidden is ook een zoektocht naar Gods wil. Zonder bidden kun je niet goed werken, zonder samen bidden kun je niet goed samenwerken. Daarom waren we zondagavond weer drie kwartier bij elkaar. Een groepje mensen die wat probeert te doen voor vluchtelingen. We lezen een stukje uit de Bijbel, denken er even over na, wisselen ervaringen uit, brengen de mensen en de situaties in gebed en we zingen een lied.

Maandagochtend is het tijd voor overleg. Er moet afgestemd worden en er moet nagedacht worden. Alle contacten passeren de revue. Daarnaast proberen we op afstand de grote lijnen van de vluchtelingenproblematiek te volgen. We wisselen artikelen uit en wijzen elkaar op nieuwe boeken. Je doet wat, maar de problematiek is te groot voor ons. Het dwingt wel om voor de overheden te bidden. Ons deel is klein. Wij zijn kleine mensen en we zijn met kleine dingen bezig. Dingen die op je weg komen, mensen waarover je bijna struikelt. Mensen die steun, begeleiding en vriendschap nodig hebben. Je zou het allemaal makkelijk kunnen negeren, maar we hebben dat nog niet als een bijbelse opdracht kunnen ontdekken. Na het overleg gaan we gelijk aan de slag. Er is een crisissituatie in een Eritrees gezin. Ik vergezel Jacolien, die met alle Urker Eritreeërs in contact is. Er is een jongen die kan tolken en er zijn nog wat andere vrienden. De situatie wordt besproken en we maken afspraken. Een van de aanwezigen heeft ook nog een brief bij zich. Oei, daar had al een maand eerder op gereageerd moeten worden. Nu gelijk maar doen om erger te voorkomen. Met de smartphone kan veel. Op naar morgen. We stemmen nog even af over een hoogzwangere Somalische vrouw die morgenochtend voor een belangrijke toets in Zwolle moet zijn.

Kwart over acht hoor ik een toetje. Alida staat voor de deur. We moeten met een Afghaanse jongen uit Emmeloord naar de tandarts in Meppel. Kunnen dus gelijk even over Zwolle om onze Somalische vriendin op haar plekje te brengen. Eerst zetten we nog even haar dochtertje af bij een behulpzame Urker moeder. Vanwege de vroege afspraak in Zwolle zijn we nu te vroeg voor de tandarts. Geen nood, Alida heeft nog een vriendin in Meppel. Het blijkt een Iraakse vrouw te zijn. Tjonge, het is nog geen tien uur en we hebben al met drie nationaliteiten opgetrokken. Na de tandarts gaan we op bezoek bij broeder Avakhti, een Iraakse evangelist die ook in Meppel woont. Hij woont al bijna dertig jaar in Nederland. We worden liefdevol ontvangen. Hij gaat met groot respect om met onze Afghaanse gast. Ze spreken elkaars taal. En weer bidden we samen. We blijven gewoon afhankelijk.

Krijn de Jong