Op derde kerstdag kan het nog wel even over kerst gaan. Ruim een week geleden vierden we in de Fontein in Emmeloord kerstfeest met vluchtelingen. Een grote touringcar reed twee keer heen en weer naar het AZC in Luttelgeest. Zelf kwam ik uit Urk met een Iraanse tolk en twee stagiaires die gingen assisteren bij het kinderfeest. Voor het gebouw heerste een aangename sfeer. De eerste bus was net aangekomen en de mensen talmden wat om naar binnen te gaan. Op het pleintje stond een groepje mannen uit Pakistan. Een praatje maken is nooit moeilijk. En natuurlijk moeten we langs komen. We krijgen naam, nummer van hun huisje en hun telefoonnummer. Een oudere Pakistaanse man vertelt dat hij de buurman is geweest van Asia Bibi. ‘Een aardig vrouw’. Hij nam nog snel even een selfie met een paar van ons erbij. ‘My family will be very happy.’
Ik heb onze oude Pakistaanse vriend maar niet verteld van de actie die onlangs op Urk is ondernomen. Een beetje te moeilijk verhaal. En natuurlijk ook een beetje symboolpolitiek. Toch zit er ook een mooie boodschap in. Christenen die omwille van hun geloof vervolgd worden zijn hier welkom. Ik had het erover met een buitenlandse vrouw met veel cross-culturele ervaring. Ze zei dat we ons wel moeten realiseren dat we een straatarm, ongeletterd, zwaar getraumatiseerd gezin naar Urk halen. Nu lijkt het nog romantisch, maar als ze in ons midden bivakkeren zijn het gewone mensen met hun beperkingen en eigenaardigheden, dus ongeveer net zoals wij. Er blijft wel een groot verschil. Zij hebben geleden omwille van hun geloof en ze hebben stand gehouden. Sympathiek trouwens dat er op Urk niet moeilijk wordt gedaan over het katholieke geloof van de familie.
Vorige week bezocht ik in een AZC verderop in het land een Pakistaanse man. Het gebouw deed voorheen dienst als gevangenis. Nu zitten er vier mannen in een kamer van 4 bij 6 meter. Wel vier Pakistaanse mannen. Maar een probleempje is dat onze vriend de enige christen is. Het voelde niet echt comfortabel. Hij wacht inmiddels al een paar jaar op een verblijfsvergunning. Zijn vrouw en zoontje wonen al die tijd in een grote stad in Pakistan. Daar kunnen ze redelijk anoniem verblijven. Hun zoontje heeft inmiddels de schoolleeftijd maar de moeder durft het niet aan. ‘Je bent nooit zeker of hij terug komt’. Ze wonen wel met enkele andere christenfamilies samen, maar die gemeenschap wordt telkens kleiner. Onze Pakistaanse vriend was vorige week ook op het kerstfeest. Voorheen zat hij in Luttelgeest en hij heeft hier nog steeds goede vrienden. Tot mijn verrassing kwam hij naar het podium toen het kerstevangelie gelezen moest worden. Hij las in het Nederlands. Ook de moeilijke woorden gingen hem goed af. ‘En het geschiedde in die dagen…’ Wat geschiedt er eigenlijk in onze dagen?
Krijn de Jong