Het voelde op dat moment in De Poort als een soort schuilplaats. Spannend en dreigend was het op en rondom Urk. Een uit de hand gelopen ruzie tussen enkele jongeren leek uit te lopen op een kleine oorlog. Wat moet je als gewone burger doen? Een groepje jongeren nam een initiatief: samen bidden. Ook hiervoor werd de app ingezet. ‘Kom naar De Poort’. In groepjes zaten we samen te bidden. In het groepje waar ik deel van uit maakte zat een jonge vrouw. Ze was deze manier van bidden niet gewoon, zei ze verontschuldigend. Ze bad in het urker dialect. Wat klonk dat intiem. Eere Jie eawen toch ezegd…’. We baden voor Urk, voor al die jongeren, voor de gezagdragers en voor de dreigende moslimjongeren die via de sociale media van zich lieten horen. Een beetje gek, zullen sommigen zeggen of minstens denken.
Nu zitten we op de zolder van het atelier van Geert Weerstand. Ook zo’n bidplek. Tijdens de ramadan gaan we dertig dagen lang, van half negen tot kwart over negen, bidden voor de moslimwereld. We doen dit aan de hand van een gids die is samengesteld door zendelingen. Ze nemen ons mee op reis door de wereld van de islam. De eerste avond is het gelijk raak. We bidden voor de Fulani uit de Sahel. Het gaat om het grootste nomadische volk ter wereld. Vijfendertig miljoen mensen. Ze trekken van Oost naar West door de Sahel, een gebied net onder de Saharawoestijn. Ik schrok. Dat zijn toch die rondreizende herders die er op los moorden in de christelijke dorpen in Nigeria? Confronterend. Wat moeten we daar mee? Moet je daar voor bidden? We hebben de Bijbel er maar bij gepakt. We lezen Matheus 5 vers 43 -48: ‘U hebt gehoord dat er gezegd is: U moet uw naaste liefhebben en uw vijand moet u haten. Maar Ik zeg u: Heb u vijanden lief; zegen hen die u vervloeken; doe goed aan hen die u haten; en bid voor hen die u beledigen en vervolgen…’ Ik zal niet zeggen dat ik dit heel logisch vind. Maar toch… we zijn volgelingen van Jezus. We zijn dwazen om Christus wil.
Afgelopen zaterdag waren we in de Vlechttuinen. De Maranatha gemeente had daar een maaltijd aangericht voor Urker statushouders. Daar zaten we. Christelijke Gereformeerden, Eritrees orthodoxen, Syrisch orthodoxen, moslims en nieuw gelovigen. Samen praten, samen eten, samen zingen, samen naar de Bijbel luisteren en natuurlijk samen bidden. Sommigen vinden dat gek. Ze houden zich liever op veilige afstand. De bijbellezing ging over het verhaal van de Farizeeër en de tollenaar. Er zit wel een aardige boodschap in voor ons allemaal. Bijvoorbeeld, dat je niemand mag verachten. En ook dat het hart een stuk belangrijker is dan de buitenkant.
Krijn de Jong