We zijn op een kleine nederzetting in het Engelse graafschap Kent. De derde generatie van een zendingsfamilie woont er. Engeland heeft een bijzonder rijke zendingsgeschiedenis. De huidige hoofdbewoners werkten vele jaren in India. Het echtpaar is zeventig plus maar nog vol ijver. Het bloed kruipt… Ze hebben nu onder andere een minderjarige asielzoeker uit Egypte in huis. De UK heeft een soort pleegzorgsysteem voor minderjarige vluchtelingen. Eerder verleenden ze onderdak aan een jongen uit Irak en een jongen uit Iran. Die zijn inmiddels meerderjarig geworden. Bij hun vertrek is voor elk een appelboom in de tuin geplant. Symbool voor het feit dat ze nu een plekje hebben en kunnen wortelen. Het terrein rond de vier woningen is ruim. Het is meer een klein park dan een tuin. Er staan verschillende vruchtbomen. De zon schijnt overdadig. Even een pruim plukken. Een warme vrucht zo van de boom geplukt blijft een heerlijke sensatie. Een oude schuur op het terrein is onlangs verbouwd tot koffiebranderij. Je kunt er ook koffie proeven. Alle tafeltjes buiten zijn bezet. Het is een levendige boel. We zien veel honden en veel tattoos. We maken een praatje met de initiatiefnemer. ‘Wat voor doel heb je voor ogen met de koffiebranderij?’ Hij vertelt over de handel van zijn zoon. Die koopt koffiebonen in bij arme boeren in Myanmar, Thailand en Laos. Die bonen worden hier gebrand en over Engeland gedistribueerd. Hij koopt niet van plantages, alleen van arme boeren die in het oerwoud wonen. Het doel is, ‘het creëren van meer welvaart’ voor deze groep. ‘Meer welvaart’?, dat klinkt wel erg optimistisch. Alsof er al welvaart is. Om precies te zijn, het gaat erom dat ze genoeg verdienen om voor hun gezin te kunnen zorgen, zodat ze hun kinderen niet meer hoeven af te staan voor prostitutie.
Reizen en verhalen uit de eerste hand, daar leer je veel van. Lezen is nuttig, maar zien en meemaken is zo veel intenser. Begin dit jaar liep ik in Dubai tegen het probleem van gastarbeiders aan. Er zijn daar alleen al uit Pakistan 1.2 miljoen mensen aan het werk. Ver van huis moeten ze het brood voor hun gezinnen verdienen. Een keer per jaar, of misschien twee keer, kunnen ze voor een paar weken naar huis. Maar ze kunnen voor hun gezin zorgen. Die boeren in Zuid Oost Azië hebben die mogelijkheid niet. Ze kunnen niet voor hun kinderen zorgen. Hoeveel pijn zou dat doen, een kind afstaan voor prostitutie? Ik weet het, het is daar niet ongewoon en in het boeddhisme wordt anders over prostitutie gedacht dan bij ons, maar toch… Er zijn van die universele gevoelens die voor ons allemaal opgaan. Ouders willen zorgen voor hun kinderen en ze willen dat hun kinderen gelukkig worden.
In Dubai begreep ik ineens dat het helemaal niet gewoon dat je als gezin elke avond om de eettafel zit. Voor vele tientallenmiljoenen mensen is het een ver verwijderd ideaal. En dat fanatiek bezig zijn om de beste opleidingsplek voor je kind te veroveren? Pure luxe.
Krijn de Jong