Keerpunt
Wat een ramp. De deur op slot. ‘Gastvrijheid kan dodelijk zijn’, is nu de onheilspellende boodschap. Ik had wel even tijd nodig om de sleutel om te draaien. Toen T de eerste gast weigerde leidde dat tot een forse echtelijke botsing. Dat kan toch niet!’ Het moet. Maar geen mensen ontvangen. Niemand meer aanraken. Verschrikkelijk. Ik ben meer van een ‘hug’ dan van een hand geven en nu is aanraken verboden. Nu alles plotseling veranderd is draaien mijn hersens continu om de vraag: Wat nu? en hoe nu? Wacht even, niet alles is veranderd. Er is iets dat nooit verandert. Het Grote Gebod en de Grote Opdracht zijn nog steeds volop van kracht. ‘God liefhebben boven alles en je naaste als jezelf’, en ‘Ga dan heen, onderwijst de volken,…’. Dat blijft, daar kunnen geen honderd persconferenties verandering in aanbrengen. Misschien gelden ze nu wel in heviger mate. Het zou toch wel heel erg zijn als we nu alleen maar aan onszelf zouden denken. Hoe overleef ík? Het gaat er nu veel meer om: hoe overleven we samen. Sterken en zwakken, rijken en armen.
Om maar eens een stevig cliché te gebruiken: de crisis heeft niet alleen slechte kanten. We worden met z’n allen teruggeworpen op de basis van ons bestaan. Al die luxe die ons verdooft is aan het wegvallen. We ontwaken weer. Hé, ik heb een bord kost voor me. Dat is eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend. Het is een wonder. We zien ook een opleving van de gemeenschapszin. Wat kunnen we voor elkaar doen? Kleine dingen worden weer groot. Even zwaaien voor het raam. Regel 1 blijft natuurlijk: wie heeft het het hardst nodig. Kijk rond en stel een bellijst op. Probeer wat verder te denken dan je vanzelfsprekende contacten. Wie zit er het meest in de knel? Wie heeft tekort en wie heeft over. Hoe staat het ook weer in de Bijbel? ‘Wie veel had verzameld, had niet over; en wie weinig had verzameld, had niet te kort’. Het is nu tijd om bijbelgetrouw te zijn.
Vorige week stond er een man voor de deur. ‘Is je man in eus’. Nee. ‘Nou, ik kan het ok wel an joe gieven. Hij kent toch veel vluchtelingen? Die hebben het nu extra moeilijk’. Hij overhandigt een envelop. ‘Hoe iet jie ok al wier’, vraagt T? ‘Dat is niet zo belangrijk’, zegt hij. In de envelop zit 1010 euro. We hebben even met z’n drieën van de stichting overlegd over wie er het meest in aanmerking komen. Jacoline, die het dichtstbij de families staat heeft bonnen gekocht voor de supermarkt. Ze zijn inmiddels verdeeld. Ontroerend. Maar hij zei ook iets van: ‘Vooral die opzoek zijn naar God’. Ook in crisistijden kun je niet van brood alleen leven. Het is nu de tijd om uit onze roes te ontwaken. Bidt om vrijmoedigheid. Laat onze gesprekken niet alleen een uitwisseling van coronanieuws zijn. Laten we elkaar opwekken om te bidden en God te zoeken. Het woord crisis komt uit het Grieks, het betekent: keerpunt.
Krijn de Jong