Paleis

We hebben een uur speling genomen. Op de rechtbank kun je beter niet te laat komen en ‘s-Hertogenbosch is niet naast de deur. Om half acht sta ik voor bij onze Iraanse vrienden. Ze zijn gereed. Saeid ziet er gespannen uit. Straks moet hij de rechter zien te overtuigen dat hij echt christen geworden is. Gisteravond hebben we nog een aantal dingen doorgenomen. Het valt niet mee. Hij spreekt een andere culturele taal en hij komt uit een zwijgcultuur. Voordat we de reis aanvangen bidden we om bewaring en om hulp. Dat zullen we vandaag nog meerdere keren doen.

Tjonge, wat een indrukwekkend gebouw. ‘Paleis van Justitie’ staat met grote letters op de gevel. Het gebouw straalt gezag uit en de gewapende agenten bij de ingang onderstrepen dat nog een keer.  Waarom noemen ze zo’n gerechtsgebouw eigenlijk een paleis, vraag ik me af. Zeker om haar zelfstandigheid te benadrukken tegenover de politieke macht. We moeten wat verderop om te parkeren. We lopen tussen allemaal andere nieuwe gebouwen door terug naar het paleis. Vanaf een mooi plein komen we op een straatje dat langs de hele breedte van het gerechtsgebouw loopt. Als ik naar boven kijk lees ik het straatnaambord: Het rechte pad. In Brabant heeft de rechtelijke macht kennelijk vertrouwen in haar werk. Dat we onder de grote rivieren zijn merken we ook aan de uitgebreide corona maatregelen. Het paleis heeft een prachtige entree, maar ook hier staat een gammele keet voor de ingang, met zo’n golvende houten vloer. Voor we de tent in mogen moeten we eerst onze handen ontsmetten en telkens worden ook de sta-tafels ontsmet. Onze advocaat meldt zich. Ze is zeer bij de zaak betrokken. Even later komt er nog een vriend. Hij heeft negen maanden met Saeid opgetrokken en treedt op als getuige. Met z’n drieën gaan ze naar de rechter. Wij mogen niet mee, in verband met de corona maatregelen. Ik had er op gerekend en alvast een stapeltje kranten meegenomen. Ik blijf steken in een artikel over de rechtspraak in Pakistan. Verschrikkelijk. Je bent daar als christen het meest veilig als je de doodstraf krijgt. Dan ga je heel lang de cel in en loop je het minste kans om gelyncht worden. Ineens besef je weer in wat voor land wij wonen. Je kunt niet dankbaar genoeg zijn als je in een rechtstaat leeft.

Twee uur later zien we elkaar weer. Saeid lijkt een ander mens. Ook de advocaat ziet er opgewekt uit. Ze heeft een positieve indruk van de zaak. ‘Het ziet er goed uit, maar het blijft wel altijd afwachten’. Toch is ze vooral opgetogen. Er werd heel goed door de rechter geluisterd, er werden goede vragen gesteld en het door de stichting Gave opgestelde rapport werd serieus genomen. En Saeid had ook de rust om goede antwoorden te geven. Er is reden tot hoop. We danken eerst samen en gaan dan weer uit elkaar. Wij gaan op weg naar het christelijke Urk in de hoop dat ze daar Saeid  ook serieus zullen nemen.

Krijn de Jong