Feestweek
‘Goed nieuws voor Saeid!’, lees ik op de mail. In de bijlage zit een brief van de IND aan de advocaat van Saeid. ‘Hierbij zend ik u een exemplaar van mijn beschikking op de aanvraag van uw cliënt om verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd. De aanvraag wordt ingewilligd’. Dat laatste kleine zinnetje, daar zien alle asielzoekers met groot verlangen naar uit, soms vele jaren lang. ‘De aanvraag wordt ingewilligd’. Vier woorden die een leven veranderen. Met de uitgeprinte Beschikking (24 A4t-jes), een pakje gebakken tongetjes, en een bos bloemen fiets ik naar Saeid’s tijdelijke verblijfsplaats. Wat moet je met zoveel vreugde en met zoveel opluchting. Saeid straalt vreugde uit. Hij zet snel thee en maakt een groot bord fruit klaar. Maar voordat we gaan eten en drinken gaan we eerst God danken. Saeid komt uit Iran en hoort bij de nieuwe christenen. Hij heeft hier Jezus leren kennen. Het is niet moeilijk om woorden te vinden. ‘Dank U, dank U, dank U Heer’. Uit ervaring weten we dat er na het verkrijgen van de status al snel nieuwe problemen opdoemen. Maar daar willen we nu even niet aan denken. Nu is het tijd voor feest. Wonderlijk dat zo’n papiertje een mensenleven totaal kan veranderen. Geen directe dreiging meer, wel een nieuw, hoopvol perspectief.
Urkers families zitten graag en veel bij elkaar. Eritrese families ook. Alleen zijn hun families bijna allemaal uit elkaar geslagen. Op de vlucht voor oorlog en verstikkende dictatuur. Pim belandde op Urk. Hij is ijverig en sociaal. Inmiddels al een paar jaar in de vis. Zijn jongere broertje woont elders in Nederland. Omdat dat broertje bij aankomst in Nederland nog minderjarig was, mocht hij familiehereniging aanvragen. Lang werd er naar uitgekeken. Corona maakte het moeilijk en de reis is ook duur. Pim heeft een paar jaar hard gespaard om het reisgeld bij elkaar te krijgen. Helaas werd er begin augustus bij hem ingebroken. Al zijn spaargeld werd gestolen. Gelukkig zijn een aantal vrienden hem te hulp geschoten. Zaterdag 7 november kon hij zijn ouders en zijn twee broertjes op Schiphol omarmen. Wat een feest. Wat mooi ook en wat een zegen, een heel gezin weer bij elkaar.
Afgelopen zaterdag deed Jacoline met de familie een rondje over de haven. Het werd duidelijk hoezeer Pim al ingeburgerd is. Vier keer werd hij onderweg door kennissen gegroet. Het geeft een gevoel van geborgenheid. Zijn vader vond geen woorden om zijn verbazing over Urk uit te drukken. ‘Alles is zo netjes’. Nog nooit eerder had hij zo’n mooie plaats gezien. Natuurlijk werd ook het vissersmonument bezocht. Ze kregen uitleg over de betekenis en over al die namen. ‘Hier denken we aan hen’. Het gaf ook stof voor overpeinzing. Hoeveel jonge Eritreeërs, mannen, vrouwen en kinderen, hebben in de Middellandse Zee een naamloos graf gevonden? Wat een gemis, en wat een intens verdriet. Samen verlangen we naar de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. ‘En de zee was niet meer’.
Krijn de Jong