Gebedsseizoen Langzaam druppelen de mensen binnen. Elke avond in een ander kerkgebouw. Een paar jaar geleden is dit prachtige initiatief ontstaan. Bidden tussen Hemelvaart en Pinksteren. Tien dagen lang bidden om de Heilige Geest. Bidden en verwachten. Elke avond even bij elkaar. Na dat eerste Pinksterfeest willen gelovigen dat, ze willen eendrachtig bijeen zijn in gebed. Natuurlijk gaat de Bijbel open en natuurlijk wordt er gezongen. In kleine groepjes wordt er gebeden. Aan het eind van het bijeen zijn vormen de deelnemers een grote kring. Hand in hand bidden ze het Onze Vader. We beleven een wonderlijke eenheid. Bidden kent geen kerkgrenzen. In diezelfde tijd is er nog een gebedsbijeenkomst. Weer zo’n wonderlijk initiatief. Elk jaar komen christenen wereldwijd, tijdens de ramadan, 30 dagen lang samen om te bidden voor de moslimwereld. En Urk houdt zich daar gelukkig niet buiten. Even voor half negen zie je beweging op de Botermarkt. Er schuiven mensen het atelier van Geert Weerstand binnen. Daar boven op de zolder staan tafels met wereldkaarten, Bijbels en zangbundels. Een gidsje van de zendingsorganisatie Frontiers leidt ons door de wonderlijke wereld van de islam. Elke avond gaan we op reis. Elke avond naar een ander moslimland. We proberen ons in te leven, we bestuderen de wereldkaart, waar ligt het en door welke landen wordt het omringd. We delen nog wat informatie en dan gaan we bidden. Gewoon de kring rond. We leren en we bidden. Bidden is een belangrijk deel van de Grote Opdracht. Het begint met bidden. In de tijd van de ramadan bidden we of de Heere zich aan de moslims wil openbaren. We bidden ook of Hij mensen wil uitstoten om hen de boodschap van de verlossing in Christus te brengen. We bidden voor landen waar amper christenen zijn. Hoe zullen ze het weten, als […]

Ramadan ‘Br, br…’, klinkt het vanaf de tafel voor me. Ik pak mijn mobiel en lees het appje: ‘Kom je vanavond ook? Tijdens de ramadan bidden we voor de moslimwereld.’ Drie jaar geleden zijn we hiermee begonnen. Tijdens de ramadan bidden we met een groep, 30 dagen lang, elke avond voor de vele moslimlanden. Net als heel veel christenen wereldwijd dat deze maand doen. We bidden ook voor de moslims dichtbij. Zoals voor de familie Aziz. Ik zie hen weer voor me. Het is zaterdagmiddag enkele weken terug. Onze zusterkerk heeft de sporthal afgehuurd. Een deel is ingericht met allerlei soorten springkussens voor de kinderen. Rechts in de hoek is een voetbalveld gecreëerd voor de wat oudere jeugd. De kantine hebben we gezellig gemaakt en biedt ruimte voor de ouders om koffie te drinken en elkaar te ontmoeten. We hebben alle statushouders uit ons dorp uitgenodigd. Na binnenkomst stuiven de kinderen meteen door naar de springkussens, moeder Aziz aarzelt en gaat met haar oudste dochter Hakima wat onwennig aan een tafeltje zitten. Nog geen half uur later zie ik hen – met koffie en gebak – een spelletje Rummikub spelen met enkele gemeenteleden. De activiteitenmiddag sluiten we af met een maaltijd. Krijn de Jong pakt zijn Bijbel en leest het gedeelte over de verlamde man en zijn vier vrienden. Krijn licht toe: ‘we hebben vrienden nodig, die ons helpen, die ons bij Jezus brengen.’ Een Syrische man staat op en vraagt of er iemand vertalen kan, hij is nog niet zo lang in Nederland. Hakima komt overeind en zegt wat verlegen: ‘Ik wil het wel proberen.’ En daar staat ze dan, midden in de zaal –  hoofddoek om – een Bijbeloverdenking te vertalen. Na de maaltijd zingen we samen. Niza en Raiza – de twee jongste kinderen van de familie […]

De Eritrees-Orthodoxe Tewahedo Kerk Een Eritrees baby’tje moet gedoopt worden. Daar is assistentie voor nodig. Iemand met een auto bijvoorbeeld. Om zeven uur sta ik bij Mamma voor de deur. Zij is de oudste van de Urker Eritrese gemeenschap en wordt door allen mama genoemd. Mamma is gehuld in een prachtig wit gewaad en spreekt geen woord Nederlands. We gaan eerst naar Emmeloord want daar wonen de doopouders. Ik heb ze nog niet eerder ontmoet. Om halfacht staan we voor een galerijflat. Volgens de instructies moeten we op de derde verdieping zijn. Ik heb het nummer. Maar ik zie nergens een naambordje. Beneden bij de postvakken niet en boven bij de deur ook niet. De gordijnen zijn gesloten. De bel doet het niet. In de hele omgeving is geen enkele activiteit waar te nemen. Emmeloord slaapt. Kan ik om deze tijd lawaai gaan maken met het risico dat ik voor de verkeerde deur sta? Terug in de auto begint mama driftig te bellen. Maar weinig mensen nemen zo vroeg op. Na tientallen pogingen krijgen we toch het juiste nummer en de juiste persoon te pakken. We kijken uit de auto naar boven. De vader staat te zwaaien bij de aangegeven deur. ‘Moet met post’, zegt hij, hij maakt met zijn hand een op en neer gaande beweging. Ik had met de brievenbus moeten klepperen. Dat is dan voor de volgende keer. Echtpaar, baby en peetmoeder plus kinderwagen vinden een plekje in de auto. Op naar Zwolle waar de Eritrese kerk is. De navigatie brengt ons in een verre buitenwijk bij de R.K. St. Jozef kerk. Rond het gebouw is veel beweging. De dienst is al om acht uur begonnen en zal door gaan tot half twee. Een hele zit, denkt u misschien, maar er wordt amper gezeten, je hoort te […]

‘Helden en schurken’, zo heet een kinderboekenwinkel in Amsterdam. Voor kinderen moet je de zaken wat overzichtelijk houden. Maar ja, ‘toen ik een kind was, dacht ik als een kind’. Ouder wordend, wordt alles wat minder duidelijk. Volwassen worden doet in veel opzichten zeer. Je moet telkens zaken herzien. Iedereen heeft zijn privé beeldenstormpjes. ‘Dat had ik nooit gedacht’ zeggen we dan. En nu, nu is er een ware culturele beeldenstorm opgestoken. Niets en niemand is meer heilig. Misschien krijgt de Bijbel wel gelijk: ‘allen zijn ze afgeweken’. Achter elkaar vallen de helden van hun sokkels. Verzetshelden, literaire helden, hulpverleningshelden, kunsthelden, filmhelden, politieke helden en ook zelfbenoemde geloofshelden. ‘House of Heroes’ heet een kerk op de Veluwe. Geen verstandige keus die naam. Een van de leidinggevenden staat op dit moment terecht voor jarenlang misbruik van een minderjarige stiefdochter. De leiding geeft het falen na een jarenlange doofpotcultuur zuinigjes toe. Tot op heden dus geen spoor van enige heldhaftigheid. Urk is verbonden met de zee. En de zee heeft ook zijn helden. Die zeehelden liggen ons na aan het hart. We zijn met ze opgegroeid. En nu moeten ze het ook ontgelden. Dat pikken we niet. Helemaal ongelegen komt de discussie niet. Verkiezingstijd. Michiel Adriaans zoon kan op ons support blijven rekenen. Een goeie zaak om het verleden niet uit te vlakken. We staan op schouders. Het is wel zaak om niet in het verleden te blijven steken. Er is ook een heden. Daar leven wij in. Met als doel God te eren met onze woorden en onze daden. Het Grote Gebod als richtlijn. Dat is veel meer dan traditie, dat leeft, bruist en durft te lijden. Dat laatste komt in de buurt van held zijn. Zijn er eigenlijk nog zeehelden? Misschien op ongedachte plaatsen. Gisteren kwam ik er nog een […]

Susan buigt zich over haar kleurplaat en kijkt er aandachtig naar. Als ze haar hoofd opheft en met haar vinger naar de tekening wijst, bewegen de rode strikjes in haar donkere kroeshaar vrolijk heen en weer. ‘Is dat Mirjam, daar achter die boom?’ Susan kijkt me vragend aan. We zitten rond een tafel, een glazen pot met stiften in het midden. Ik heb de kinderen net verteld over Mozes in het biezen mandje. Susan, Rahel, Simon en Nazaret kunnen het goed volgen, zij spreken al goed Nederlands. Voor Filemon en Samuel is het wat lastiger, zij zijn pas enkele weken geleden vanuit Eritrea in Nederland komen wonen. Zij kijken meer naar de plaatjes die ik vanuit de kinderbijbel laat zien. De namen die genoemd worden, kennen ze wel: Aäron, Mirjam, Mozes, zo heten veel vriendjes en vriendinnetjes in Eritrea ook. ‘In Eritrea, niet Mirjam, maar Mariam,’ legt Samuel mij uit, zijn donkere ogen kijken mij ernstig aan. Susan trekt weer aan mijn arm: ‘Welke kleur heeft het gezicht van Mirjam?’ Haar hand blijft aarzelend boven een roze stift hangen. Ze kijkt naar Samuel en ziet dat hij de gezichten bruin gekleurd heeft. ‘Mirjam wou niet dat haar broertje zou verdrinken, hè?’ vervolgt ze, toch de roze stift pakkend. Opeens zie ik Mariam weer voor me, achterin de donkere woonkamer. Zij kwam ook uit Eritrea. We kwamen bij haar ouders op kraamvisite. Ik schatte Mariam op een jaar of dertien. Haar twee broertjes en zusje zaten tussen hun ouders op de bank en kwebbelden er vrolijk op los. Mariam zei niets en bleef achteraf zitten, een trieste blik in haar ogen. Later vertelde haar moeder ons: ‘Op de Middellandse Zee sloeg onze boot om. Mariam had haar broertje Aäron op haar rug, hij raakte in paniek en Mariam moest hem loslaten. […]

Migranten Per ongeluk liep ik er tegenaan. In Creil wordt een Alpha-cursus gegeven. Wekelijks komt een groep mensen bij elkaar om over de beginselen van het christelijk geloof na te denken. Door het hele land zijn er van die avonden, in hoofdzaak bedoeld voor nieuwe christenen. Het bijzondere in Creil is, dat van de 24 deelnemers de helft vluchteling is. Twaalf mensen uit zes verschillende landen. Bijna allemaal moslimlanden. Sommigen zijn vanwege hun geloof gevlucht, anderen vanwege allerlei ander gevaar. En dan zijn er nog de Nederlanders. Een mooie mix. Mensen met een moslimachtergrond, vervolgde christenen en luxe christenen. ‘Waarom is Jezus voor ons gestorven’, was vanavond het thema. Er wordt niet afstandelijk of theoretisch over gesproken. Gewoon telkens een rondje met een belangrijke vraag. ‘Hoe heb je Jezus leren kennen?’ ‘Ben je een zondaar?’ ‘Kun je vergeven?’ ‘Heb je al eens iemand vergeven?’ Er wordt open en eerlijk gereageerd. Mooi al die migranten. We kunnen wel wat van ze leren. Bijvoorbeeld van degenen die elke dag in gevaar waren vanwege hun geloof. En die islamitische mensen hebben hier de unieke gelegenheid om in alle vrijheid het evangelie van Jezus te horen. Het moet hen dan natuurlijk wel verteld worden. Waar kun je daarvoor beter terecht dan op Urk. Zoveel christenen, zoveel kerken. Je kunt op Urk niet alleen kennis maken met de Joods-christelijke traditie, maar ook met het Joods-christelijke leven. Gastvrijheid en liefdevolle aandacht zijn daarbij heel belangrijk. Maar om Hem te leren kennen heb je Zijn Woord nodig. Op dat gebied is er ook beweging. De Syrische vluchtelingen zijn met een maandelijkse Bijbelstudie begonnen. Ze vinden een warm onderdak bij het Leger des Heils. En sinds kort komen ook de Eritrese christenen maandelijks samen om de Bijbel te bestuderen. Zij vinden gastvrij onderdak in het Ethiopië centrum. Die […]

Reizen Het was weer raak deze week. Flink wat afgereisd. In een dag van Somalië naar Siberië. Ver? Valt mee, je hoeft er amper de deur voor uit. In een Somalisch gezin op Urk is een baby geboren. Mustafa, een klein lief jongetje. We hadden even een feestje op die slaapkamer. Stralende moeder met mooie baby, bijgestaan door Willemien, een kraamverpleegster die met heel veel liefde en creativiteit haar belangrijke werk doet. Mustafa is een echt mensje, maar zolang hij niet aangegeven is bestaat hij juridisch niet. Dus toog ik met de vader naar het gemeentehuis in Lelystad. Of we een afspraak hadden?, vroeg de receptioniste. Het was niet bij me opgekomen. Veel problemen leverde het niet op, binnen tien minuten werden we geholpen. Het briefje met nummer dat we bij de receptie gekregen hadden vermeldde: ‘Gekozen product: Geboorteaangifte’. Tjonge, wat een taaltje. Desondanks werden we vriendelijk geholpen. Al gauw bleek het formulier niet afgestemd op de Somalische traditie. Bij de eerste twee vragen liep het al vast. Voornaam, achternaam. Voor ons heel eenvoudig, maar in Somalië werkt het nog steeds zoals bij ons voordat Napoleon langs kwam. Iedereen moest toen plotseling een achternaam hebben. In Somalië gaat het nog ouderwets. Je hebt gewoon een naam, punt uit. Het gaat zo, je krijgt een eigen naam, dan volgt de naam van de vader, daarna van de grootvader, dat is het. Ik neem even aan dat het bij meisjes in de vrouwelijke lijn gaat, maar zeker weet ik het niet. In de ambtelijke wereld wordt het ‘een namenreeks’ genoemd. Snel naar huis want onze Russische vrienden zijn aangekomen. Twee echtparen. Fedor en Erna, die al jaren in Duitsland wonen hebben hun broer en schoonzuster uit Siberië over. Ze willen heel graag de zee zien. Een paar dagen eerder was Marga al […]

Afhankelijk Sommige mensen vinden het vreemd. Maar voor een gelovige is een bidstond heel normaal, zoiets als ademhalen. Bid en werk is een spreuk uit de vroege kerk. Er moet gewerkt worden, maar het bidden gaat voorop. Bidden is een afhankelijkheidsverklaring. ‘Want zonder Mij kunt u niets doen’. Bidden is ook een zoektocht naar Gods wil. Zonder bidden kun je niet goed werken, zonder samen bidden kun je niet goed samenwerken. Daarom waren we zondagavond weer drie kwartier bij elkaar. Een groepje mensen die wat probeert te doen voor vluchtelingen. We lezen een stukje uit de Bijbel, denken er even over na, wisselen ervaringen uit, brengen de mensen en de situaties in gebed en we zingen een lied. Maandagochtend is het tijd voor overleg. Er moet afgestemd worden en er moet nagedacht worden. Alle contacten passeren de revue. Daarnaast proberen we op afstand de grote lijnen van de vluchtelingenproblematiek te volgen. We wisselen artikelen uit en wijzen elkaar op nieuwe boeken. Je doet wat, maar de problematiek is te groot voor ons. Het dwingt wel om voor de overheden te bidden. Ons deel is klein. Wij zijn kleine mensen en we zijn met kleine dingen bezig. Dingen die op je weg komen, mensen waarover je bijna struikelt. Mensen die steun, begeleiding en vriendschap nodig hebben. Je zou het allemaal makkelijk kunnen negeren, maar we hebben dat nog niet als een bijbelse opdracht kunnen ontdekken. Na het overleg gaan we gelijk aan de slag. Er is een crisissituatie in een Eritrees gezin. Ik vergezel Jacolien, die met alle Urker Eritreeërs in contact is. Er is een jongen die kan tolken en er zijn nog wat andere vrienden. De situatie wordt besproken en we maken afspraken. Een van de aanwezigen heeft ook nog een brief bij zich. Oei, daar had al een […]

Mijn schapen Mijn man Gerrit tilt onze fietsen van het fietsenrek. Ik pak ondertussen de fietstassen achter uit de auto. Vandaag staat de Neder-Betuwse fietsroute op ons programma. Onze startplek is bij ’t Veer in Opheusden. Opeens horen we achter ons hard geblaat. We draaien ons verschrikt om en zien zo’n twintig schapen op ons af komen rennen. Bij het prikkeldraad remmen ze af, maar blijven hard mekkeren. Een blauwe Ford rijdt het parkeerterrein op en stopt vlak voor het hek. Een man stapt uit, doet de achterbak open en haalt er een zak uit. We zien hoe hij brood in stukken breekt en het aan de schapen voert. Langzaam keert de rust terug. ‘Die schapen moeten de auto al herkend hebben, toen hij over het dijkje aan kwam rijden’, hoor ik Gerrit opmerken. Onder het fietsen valt ons de hoeveelheid schapen in deze omgeving op en hun diversiteit. We zien witte, bruine en gevlekte schapen. ‘Ach, moet je daar kijken’, roep ik terwijl ik mijn handrem iets inknijp. Links in het veld zit een schaap klem tussen ‘t dijkje en een hekwerk van schrikdraad. Het moet eronderdoor gekropen zijn, maar ziet geen kans om naar het grasveld terug te komen. Elke keer als het schaapje het probeert, krijgt het een schok van de omheining, het kan geen kant op. Het is woensdagavond. Samen met Krijn zit ik bij Zeba. Zeba huilt en veegt met een papieren zakdoekje over haar ogen. Wij zijn stil en hebben geen woorden om haar te troosten.  Vanmiddag heeft Zeba gehoord dat zij ‘negatief’ heeft gekregen. De IND gelooft niet dat zij een echt christen is. De mensen in haar eigen land wel.  Ze krijgt geen status en moet terug. Terug naar een land waar zij als christen niet welkom is. Opeens zie ik het […]